اما در ایران آمار دقیق و قابل اعتمادی از این معضل اجتماعی وجود ندارد و همین ضعف اطلاعات دلیلی بر توسعه و عدم کنترل این ناهنجاری اجتماعی است.
به گزارش خبرگزاری مهر، خشونت و همسر آزاری مختص به گروه سنی خاص با تحصیلات و یا طبقات مختلف اجتماعی نیست. چه بسا تمامی افراد در هر شرایط اجتماعی که باشند با توجه به تجربیات زندگی گذشته خود ، خشونت را تجربه می کنند.
اعمال هرگونه خشونت اعم از فرهنگی، روانی، جسمی و جنسی، محدودیت اقتصادی، موانع حقوقی، تهدید و ایجاد مخاطره و محدودیت در ارتباطات فردی و اجتماعی از موارد همسرآزاری محسوب می‌شود.
در سال 83 وزارت کشور پژوهشی در خصوص همسر آزاری در 28 استان کشور انجام داد که نتایج آن نشان داد :66 درصد زنان از ابتدای زندگی خود حداقل یکبار خشونت یا آزار را تجربه کرده‌اند و از سوی دیگر بررسیها حاکی از آن است که نوع آزار و مشکلات در هر یک از اسـتانها متفاوت بود و هر کدام ریشه در مسائل مختلف داشت.
متاسفانه طی سالهای گذشته بی توجهی به این موضوع و عدم اتخاذ راهکارها در جهت رفع این معضل باعث شده تا بر اساس آمارهای غیر رسمی شاهد افزایش این معضل در کشور باشیم.
هم اکنون آمارها و اطلاعات دقیقی در خصوص همسر آزاری در کشور وجود ندارد و در چنین شرایطی حل مشکلات زنان و بهبود وعضتی آنان امکان‌پذیر نخواهد بود.
این در حالی است که چندی پیش از سوی سازمان پزشکی قانونی کنفرانسی تحت عنوان همسر آزاری در سازمان بهزیستی برگزار شد و علل وجود این معضل در جامعه کنوکی مورد ارزیابی قرار گرفت. در این همایش برخی از پژوهشهای انجام شده درباره همسر آزاری اعلام شد که اغلب آنان به سالهای گذشته بر می گشت و باید به عبارتی اذعان داشت این موضوع هیچ گاه به صورت جدی و مستمر به خصوص از سوی دستگاهها و سازمانهای حمایتی مورد توجه قرار نگرفته است.
معاون آموزشی و پژوهشی سازمان پزشکی قانونی کشور در این مراسم به پژوهشی که در سال 81 در یکی از بیمارستانهای تبریز انجام شده اشاره کرده و عنوان داشته است ؛ در پژوهش مشخص شد 40 درصد زنان تجربه آزار فیزیکی داشته‌اند. این در حالی است که به گفته دکتر کاظمیان، در یکی از بیمارستانهای مشهد ، از 107 زنی که مورد آزار فیزیکی قرار گرفته بودند، 30 درصد به علت ترس از هـمـسـران خـود حاضر به مصاحبه نشدند.
براساس اطلاعات به دست آمده از این پژوهش 2/30 درصد مردان بی‌سواد و 2/5 درصد آنان مدرک بالاتر از دیپلم داشتند. در مقابل، 8/5 درصد زنان آزاردیده بی‌سواد و 39 درصد دارای مدرک بالاتر از دیپلم بودند.
بررسی کارشناسان اجتماعی نشان می دهد ، درصد بالایی از زنان به علت آینده فرزندان خود، به دلیل امید به تحول و بهبود رفتار همسران، به علت ترس از طلاق و عوارض اجتماعی و عدم وجود حمایتهای اجتماعی و با به سبب ترس از همسران و تکرار ضرب و جرح و در نهایت به علت نداشتن امید به حمایتهای قانونی از شکایت صرف نظر می‌کنند.
یک آسیب شناس اجتماعی در گفتگو با خبرنگار مهر می گوید: زنان آسیب دیده باید از مفاد بندهای قانونی که بر حمایت از آنها تأکید دارند، آگاهی داشته باشند و در موارد همسرآزاری از فرد آزاردهنده شکایت کنند. این امر می‌تواند نقش بازدارنده‌ای در تکرار موارد همسرآزاری داشته باشد.
دکتر مجید ابهری با تأکید بر لزوم همکاری سازمانهای مرتبط در این موضوع می افزاید : با انجام پژوهشهای بنیادی وآگاه سازی جامعه می‌توان به یافتن آسیبها و علل ایجاد آنها و در نهایت کنترل همسرآزاری و یافتن راهکارهای لازم برای پیشگیری از آن اقدام کرد.
این استاد دانشگاه معتقد است، بررسی و آسیب شناسی این موضوع می‌تواند در اتخاذ سیاستهای لازم برای رفع مشکلات و بهبود شرایط زنان هر استان مؤثر باشد.
